wtorek,
Michalina Wieszeniewska
Dziś przypada rocznica śmierci sanitariuszki, żołnierza Armii Krajowej, opiekunki cichociemnych, uczestniczki powstania warszawskiego.
Michalina Leonilda Wieszeniewska urodziła się 3 grudnia 1897 w Osowcu. Uczyła się w Gimnazjum w Rostowie. W 1915 roku z wyróżnieniem zdała maturę w Męskim Gimnazjum Filologicznym. Naukę kontynuowała w Piotrogrodzie na Wyższych Żeńskich Kursach Bestużewskich i Wyższych Polskich Kursach. Jesienią 1918 roku przyjechała do Warszawy i rozpoczęła studia na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej, latem 1920 roku ochotniczo zgłosiła się do służby jako siostra PCK w szpitalu polowym. Po powrocie z frontu przeniosła się na Wydział Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1923 roku wobec trudnych warunków materialnych musiała zrezygnować ze studiów. Pracowała jako urzędniczka w Ministerstwie Skarbu. W 1929 roku zawarła związek małżeński. Próbowała podjąć studia na Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, jednak ostatecznie zdecydowała się na wyjazd z mężem do Łowicza, gdzie był on nauczycielem w szkole rolniczej.
Jej mąż walczył w kampanii wrześniowej i zginął w zamordowany przez NKWD w 1940 roku. Od grudnia 1939 roku ponownie mieszkała w Warszawie. W 1940 roku wstąpiła do Związku Walki Zbrojnej. Przyjęła pseudonim „Czesława”. Początkowo służyła w komórce dywersyjnej. Jesienią 1941 roku została przeniesiona do „Komórki Zrzutów” Oddziału V Komendy Głównej ZWZ. Wiosną 1942 roku komórka ta uległa reorganizacji i przyjęła nazwę Wydział Odbioru Zrzutów V-S w Oddziale V Łączności Komendy Głównej AK. W tym okresie zmieniła pseudonim na „Antosia” i objęła stanowisko zastępczyni kierownika Referatu Ewakuacji Personalnej „Ewa-Pers”.
Referat zajmował się organizowaniem aklimatyzacji dla cichociemnych. Kobiety, które zajmowały się skoczkami spadochronowymi przybyłymi z Anglii, nazywano „ciotkami cichociemnych”. W 1943 roku „Antosia” został kierownikiem Referatu. Osobiście opiekował się wieloma cichociemnymi, byli to m.in. Adam Boryczka, Feliks Dzikielewski, Antoni Iglewski, Stanisławem Jankowski, Henryk Januszkiewicz, Stanisław Kazimierczak, Felicjan Majorkiewicz, Janusz Messing, Tadeusz Runge oraz Tadeusz Żelechowski.
W grudniu 1943 roku brała udział w brawurowo zorganizowanej ucieczce będącej w ostatnim miesiącu ciąży Zofii Rapp-Kochańskiej „Marie Springer” z więzienia we Lwowie. „Marie Springer” działała w wywiadzie ofensywnym Oddziału II KG AK. Operacja zakończyła się powodzeniem, 4 stycznia 1944 roku uciekinierka urodziła syna, a „Antosia” została jego matką chrzestną.
Po wybuchu powstania warszawskiego służyła w Sanitariacie Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej „Bakcyl”, w Szpitalu Powstańczym nr 1 w gmachu PKO oraz punkcie „Pomoc Żołnierzom” lokalu „Adrii”. We wrześniu 1944 roku po przybyciu do Śródmieścia batalionu „Czata 49” ze Zgrupowania Radosław dołączyła do tego oddziału. Trafiła na Górny Czerniaków. W nocy z 19 na 20 września 1944 roku na brzegu Wisły w pobliżu wraku statku „Bajka” oczekiwała wraz z cichociemnym Zygmuntem Milewiczem na przybycie pontonu, którym ranni powstańcy mieli być przewiezieni na drugi brzeg. Michalina Wieszeniewska została rozerwana pociskiem artyleryjskim. Jej ciała nie odnaleziono.
